فاش مي گويم و از گفته خود دلشادم طاير گلشن قدسم چه دهم شرح فراق من ملک بودم و فردوس برين جايم بود سايه طوبي و دلجويي حور و لب حوض نيست بر لوح دلم جز الف قامت دوست کوکب بخت مرا هيچ منجم نشناخت تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق مي خورد خون دلم مردمک ديده سزاست                                                   بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم که در اين دامگه حادثه چون افتادم آدم آورد در اين دير خراب آبادم به هواي سر کوي تو برفت از يادم چه کنم حرف دگر ياد نداد استادم يا رب از مادر گيتي به چه طالع زادم هر دم آيد غمي از نو به مبارک بادم که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم                                                
  پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم